Saygının Referans Noktasına Göre Değişmesi

Bu konu benim aklıma okulda her gün 8 kere ayağa kalkıp oturmamızı sorgularken geldi. Biraz inceleme yapalım:

Öğretmenler öğrencileri ayağa kaldırma konusunda 3'e ayrılıyor. (yani ben onları 3'e ayırdım :)

Grup1

Kesinlikle ayağa kalkmayı reddedenler ve bunu bize kendileri söyleyenler. Sınıfa ilk girdiklerinde "Ayağa kalkmayın çocuklar, bu bir saygı göstergesi değil; saygı daha farklı bir şey." derler. Bir de bize anlatsalar şu saygının ne olduğunu, çok güzel olacak. Belki de anlatıyorlar da biz anlamıyoruz. Bu grubun çok kesin saygı sınırları oluyor ve saygısızlığa tahammülleri yok. Tutarlılar çünkü kendileri de başkalarına karşı saygılılar. (Grup3 gibi değil.) Saygıyı sevgiyle ya da davranışlarla bağdaştırıyor olabilirler. Saygı neydi? Saygı emekti... hahah bu benim favori grubum.

Grup2

Bu grup olllsa da olur ollmasa da kafasında. Ya da mesela ilk ders kalkılır ama ikinci ders gerek yok gibi. Geçiş grubu. Kendilerine öğretilen şeyi devam ettirmeye çalışıyorlar ama o kadar da mantıklı olmadığının farkındalar. Sınıfa girip şöyle biraz bakıp, ''Oturun gençler'' diyorlar. Herkesi ayağa kaldırıp kim kalkmış kim kalkmamış diye de bakmazlar.->(işte Grup3) Grup2'nin bana zararı yok. En yakın zamanda Grup1'e geçmeleri dileğiyle.

Grup3

Evet... Grup3.. Sınıfa girdiklerinde ilk baktıkları şey: Ayağa kalkıyor muyuz, onun geldiğini gördük mü? Ayağa kalktıysak, masaya geçip bir kaç saniye bekler; kalkmayan, uyuyan var mı diye bakarlar, uyuyanları uyandırıp ayağa kaldırırlar. Çoğunluk ayağa kalkmadıysa iki saat edebiyatını yaparlar. Yok siz 12 siniz diye iyice saldınız, yok size bunu da mı öğretmediler... Sonra herkes kalkınca da bu edebiyatı 2 saat daha uzatıp akıllarınca ceza veriyorlar. Bu grubun kendisine duyulmasını beklediği saygıyla kendilerinin bize duyduğu saygı arasında dağlar var. Genellikle öyle yani. Tutarlılık desen yok, sözde disiplinli görünüyorlar ama o da yok. Disiplin öyle mi olur? Disiplin neydi, disiplin emekt- tamamm sustum sustum.

Grup3'e bu kadar nefret dolu olmamın haklı bir açıklaması var. Bu gruptan biri biz daha ilkokul 2. sınıftayken bir şey yüzünden-ne olduğunu hatırlamıyorum- bütün bir ders boyunca tüm sınıfı ayakta bekletmişti. Yani o kadar abartılacak bir şey değil biraz da kişisel bir nefret aslında.

Hiiiç derdimiz yokmuş gibi, bir de hangi hocanın dersinde ayağa kalkıyorduk hangisinde kalkmıyorduk, onun hesabını yapmakla uğraşıyoruz. Ben hep yanlışlıkla Grup 1’e de kalkıyordum!

Ah canım öğretmenlerim, hep siz mi bizi eleştirecektiniz? Biraz da biz eleştirelim. :D <3

Tüm bunlar da bana saygının göreceli olduğunu düşündürdü. Grup 3 için saygısızın önde gideniyiz, Grup 1 saygı için başka şeylere bakıyor.

Tüm öğretmenleri bir odaya alıp bu konu hakkında fikir birliğine varmalarını istesek acaba sonuç ne olurdu? Aşırı merak ettim. Benceee hiçbir sonuca varamazlardı, yine herkes bildiğini okurdu. Ayrıca bu kadar insanı küçücük bir odaya kapatmak iyi bir fikir değildi. Düşündüm de bir ambulans çağırsak iyi olur!

İşte bu yüzden evrensel yasaları uygulamak da çok zor. Bu kadar farklı düşünce varken, nasıl fikir birliğine varabiliriz?

Aslında burada ayağa kalkmamızı eleştirmiyorum. Sonuçta birilerinin “tanımlarına” göre, ayağa kalkmak saygı göstermek için değil; sınıftaki sohbet havasını bozup ders ortamına hazırlanmak için yapılıyor olabilir. (Şuna bakın! Bir davranış herkes için farklı yorumlanıyorsa, bu toplumda büyük karmaşaya yol açar!) Ben sadece bir örneği çok ayrıntılı anlatarak daha iyi anlamanızı sağlamaya çalıştım.

Mesele sadece ayağa kalkmak değil. Her şey. Rastgele bir davranış mesela. Saygılı mı, saygısız mı? Kim karar veriyor? Herkese, her şeye saygı duymalı mıyız yoksa saygı hak edilmesi gereken bir şey mi? Yaptıklarımız kime göre, neye göre doğru? Nasıl karar verip de harekete geçeceğiz? Her şey sorgulayarak oluyor. Ama yine de herkes işine geldiği gibi sorguluyor. İyi de herkes kendi saygı tanımına göre davranırsa birlik içinde yaşayamayız ki.

Tüm ahlak yasalarını boş verin; ben Evrensel Saygı Yasası talep ediyorum!

Tek bir yasanın olması da düşünce özgürlüğünü kısıtlıyor. Ortak bir yol bulsak iyi olur. Onu da siz düşünün, her şeyi ben mi söyleyeceğim?

Görüşmek üzere!